Genieten en nagenieten van het spelen in een groepje.

Raymond heeft ’t oud zot en trekt op tournee.
Zonder moraal.
Zonder vaste setlist.
Gewoon de songs waarmee hij die ochtend is opgestaan. De ene avond zullen het meisjes zijn, de andere twee meisjes.
Raymond soixante-neuf.

Hij neemt de stem van zijn dagen mee en vier muzikale vrienden. Zoals een oude jazzmuzikant die elke avond een nieuwe vrijheidsverklaring speelt. Glorieus, maar nooit moe.

“Een bende koorddansers, deze straffe heren. On top of their game, in een soort van Tommy Cooper/Monthy Python spinal tap finale.”

Rootsville