compagnie barbarie

An: Dag Jan
Jan 1: Dag Jan
Jan 2: Ik ben Jan
Jan 3: Jan ben ik
Jan 1: Dit... is An.
Jan 3: An is geen man.
Jan 2: Nee! An is geen man!
Jan 1: An is geen...
Jan 3: Probleem.
An: An is An
Jan 1: En Jan is Jan
An: En dat is geen probleem.

Met vrolijk gehamer en een zak vol roze zaligheid nemen de acteurs de kinderen (en zeker ook volwassenen) mee naar een wereld waar er stevig gerammeld wordt met de bestaande stereotypen.
Blauw en roze zijn dan ook geen onschuldige clichés: roze is voor meisjes, net zoals geurkaarsen, huilen, een zorgzaam karakter, dagboeken, gevoelens en pony’s. Blauw is voor jongens, net zoals auto’s, agressie, loonbriefjes en overuren, raketten en blauwe puzzels.

Al van voor de geboorte schrijven we een individu tal van eigenschappen toe:
‘Is het een jongen of een meisje?’ is de meest gestelde vraag aan zwangere vrouwen.
Want bij elke soort horen aparte gedragingen, verwachtingen, voorkeuren en eigenschappen.

Dat er verschillen zijn, dat staat vast. Dat we aan die verschillen veel te veel belang hechten, dat staat nog veel vaster. Tijd om daar eens aan te beginnen wrikken. Een roze balpen schrijft immers even vlot als een blauwe, toch?
In GRATIS CHIPS! gaan we stevig rammelen met de bestaande genderstereotypen.
Want al draagt An al lang de broek, Jan draagt nog steeds geen rok.

GRATIS CHIPS! gaat dus… over feminisme. Voor kleuters, jawel. En hun ouders, zeker weten. Wat dat met chips te maken heeft? Weinig, op het eerste gezicht. Daarvoor zal je moeten komen kijken...